- ἄσβεστος
- ἄσβεστος, ον (σβεστός + α-priv., s. σβέννυμι; Hom. et al.; PHolm index; TestSol 11:7; ParJer 9:14 [Christ.] λύχνος; ApcEsdr 1:24 p. 25, 20 Tdf. φλόξ; Jos., Bell. 2. 425; Just., D. 120, 5) of something whose state of being cannot be nullified or stopped; hence① of fire inextinguishable (Syn. αἰώνιος Mt 18:8; 25:41) πῦρ ἄ. (this combin. also Dionys. Hal. 1, 76; Strabo 15, 3, 15; Plut., Num 9, 15, Mor. 410b; 411c; Ael. Aristid. 26, 99 K.=14 p. 365 D.; Aelian, NA 5, 3; Philo, Spec. Leg. 1, 285, Ebr. 134; Job 20, 26 v.l.; Just.; PGM 4, 3070; PWarr 21, 2, 21) Mt 3:12; Mk 9:43, 45 v.l.; Lk 3:17; 2 Cl 17:7; IEph 16:2; AcPl Ha 1, 22.② ἡ ἄ. (sc. τίτανος, ‘white earth’ hence ‘chalk’) of lime that has not been disintegrated by addition of water unslaked lime (Diosc. 5, 115 W.; Plut., Sert. 576 [17, 3]) Hs 9, 10, 1.—DELG s.v. σβέννυμι. TW.
Ελληνικά-Αγγλικά παλαιοχριστιανική Λογοτεχνία. 2015.